ALL THAT IS SOLID MELTS INTO AIR
“…A
‘text’ which does not introduce the ‘event’ is settled again and again
in the eye of the observer claiming ‘the stage’ of the event and the
signifier. Through repeatedly viewing, the ‘text’ is established as a
spacial meteorism concerning the ‘in between’, the threshold before
completion.
The
list of names appearing in the screen, respond to the formation of an
illusive state which concerns the ideal production, the ideal, and
therefore unfeasible, project. J.Cage, M.Palladino, S.Plath e.t.c.The
ideal performers, visual artists, authors, musicians, names which were
originally chosen for the uniqueness of their work, acquire a
contradictory value, an archetypical reconfirmation of authority and
worship. The incompatibility between the name and the role emphasizes
the dual synchrony of doubt and acceptance…”
ALL THAT IS SOLID MELTS INTO AIR
H
βιντεακή προβολή «ALL THAT IS SOLID MELTS INTO AIR» είναι μία ιδεολογική κατασκευή που γίνεται
αντιληπτή κυρίως ως προς τον τελεολογικό της χαρακτήρα, ως φορέας προθέσεων /
ιδεών που αφορούν την αναπαράσταση, την αφηγηματικότητα, το αυτονόητο, τον
επαναπροσδιορισμό της σχέσης σημαίνοντος – σημαινόμενου.
Η διαρκής μετατόπιση της νόρμας, του κανόνα, χρησιμοποιήθηκε στη
συγκεκριμένη περίπτωση ως νοηματική, πλαστική και λειτουργική φόρμα, ως αναφορά
/ αφορμή προκειμένου να παραχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ένα κείμενο, μέσω της διαμεσολάβησης
της οθόνης, μέσω του τρόπου που αρθρώνεται γίνεται ο «δείκτης» που στοχεύει
στις επικοινωνιακές και αισθητικές εγγραφές μας σχετικά με τις ιεραρχικές δομές
του «συμβαίνοντος». Ένα κείμενο
που δεν προσαγορεύει το «συμβάν», εγκαθίσταται ξανά και ξανά στο μάτι του
παρατηρητή διεκδικώντας το «βήμα» του συμβάντος και του σημαίνοντος. Μέσα από την επαναλαμβανόμενη θέαση
«ιδρύεται» ως χωρικός μετεωρισμός που αφορά το ενδιάμεσο, το μεταίχμιο, πριν
την κατασκευή. Γίνεται το κέλυφος
που παρέχει ψευδαίσθηση ασφάλειας, σιγουριάς, παραστατικότητας.
Η συνθήκη της επανάληψης μεταθέτει το πεδίο της αφηγηματικότητας σε
διαχειρίσεις συγγενείς με αυτές που έχει επιχειρήσει στο παρελθόν η Narrative Art, ο Λετρισμός ή η Visual Poetry. Το υπερ-κείμενο, καθώς «συμβαίνει»,
μετατρέπεται σε ένα corpus επιμέρους
αφηγήσεων που θα εκτιμηθούν θα αξιολογηθούν και θα νοηματοδοτηθούν διαφορετικά
απ’ τον εκάστοτε παρατηρητή.
Φράσεις / ακροστιχίδες, λανθάνουσες προστακτικές, μικρά ή μεγάλα
ρήγματα, συσχετισμοί που επιχειρούν νέες χωρικότητες και νοηματοδοτήσεις οι
οποίες «συμπαράγουν», ξαναγράφουν το κείμενο όσο ανορθόδοξα, αυθαίρετα ή
ελλειπτικά επιθυμούν. Άλλωστε, ο
στόχος δεν είναι να οδηγηθούμε σε μία εκ νέου ενιαία αφήγηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σημασία έχει
περισσότερο το τελεστικό της αφήγησης και όχι το νόημα της.
Τα ονόματα που εμφανίζονται στην οθόνη, ανταποκρίνονται στην άρθρωση
μιας φαντασιωτικής συνθήκης που αφορά την ιδανική παραγωγή, το ιδανικό - άρα
μοιραία ανέφικτο - project. J. Cage, M. Palladino, S. Plath κ.α. Οι ιδανικοί χορευτές, εικαστικοί, λογοτέχνες,
μουσικοί, ονόματα που αρχικά επιλέχτηκαν για την μοναδικότητα του έργου τους,
αποκτούν ένα περίεργο αξιακό φορτίο, μια αρχετυπική επιβεβαίωση περί αυθεντίας
και ιερότητας. Η ανακολουθία του
ονόματος προς το ιδίωμα υπογραμμίζει τη διπολική συγχρονία αμφισβήτησης και
αποδοχής.
Blow Moulding
A
human body is attempting to concentrate a large quantity of soil,
placed in a circular order, into an imaginary centre. The attempt of
giving form to what has not come to vision is in this case formed by the
basic medium: breathing. Inhaling. Exhaling. Facing the ground the
performer crowls around the soil in order to restrict it to the centre.
Physical strength is what in fact determines the result and the
duration of the action. This “action study ” looks into the idea of
setting a task to oneself before this is even asked for. In this way
the relationship between the symbol and its meaning, between fictional
and real is being questioned.
blow moulding, performance, 2007
"CLAPPING 1944/ CLAPPING POLITICS 2011" is a
project carried out during the re-activation of Ebros Theatre space in November
2011. The work is a video based on the movie by G. Javellas
"Clapping", which served as a frame to assert the act of clapping as
the equal to an order: "Ebros", the name of the theatre, meaning
"Ahead"- in this case "Mars ahead!" The original movie, an
obvious allusion to Ch. Chaplin's "Limelight ", was shot during the
German occupation. Its theme of organizing talent contests, irrelevant to the
socio- political circumstances of the time, could be reexamined through a
comparison to today's talent shows in their own socio-political surroundings.
While the audio part of the movie was altered, the
video part was treated as data material and so was held in its original form. The
final sound was that of clapping recorded during the occupation of the theatre.
Apart from creating ambivalence between applause and disapproval, the narrative
gap between image and sound also stands as a factor against conventions of time
linearity.
The work aims to comment on the social conventions
surrounding the consumption of spectacle, on the dual meaning of clapping and
furthermore on the underlying power of the spectator to get actively involved
through a process of evaluation.
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ
1944 / CLAPPING POLITICS 2011
Τα «ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ 1944 / CLAPPING POLITICS 2011» είναι μια παραγωγή που
εκπονήθηκε κατά την διάρκεια της ενεργοποίησης του Θεάτρου Εμπρός τον Νοέμβριο
του 2011. Πρόκειται για μια προβολή / εκπομπή βασισμένη στην ταινία του Γ.
Τζαβέλλα «Χειροκροτήματα» η οποία αποτέλεσε αφετηρία σκέψης προκειμένου να
επικαιροποιηθεί το χειροκρότημα ως το ισοδύναμο ενός σωματοποιημένου
προτάγματος: Εμπρός. Η ταινία, διατηρώντας σαφείς αναφορές με «τα φώτα της
ράμπας» του Τ. Τσάπλιν, γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η οργάνωση διαγωνισμών ταλέντων,
ασύμβατη με το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής, νοηματοδοτεί προβολικά μια σειρά μεταγραφών που
συνδέονται με τα σημερινά «talent shows» και τις κοινωνικές συνθήκες παραγωγής τους.
Το οπτικό μέρος της ταινίας παρέμεινε ανέγγιχτο, ως αρχειακό υλικό. Η ταινία επενδύθηκε ηχητικά από
χειροκροτήματα που ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια της «κατάληψης» του θεάτρου
και λειτουργούν ως ρυθμολογικά αναπτύγματα που μετεωρίζουν την αντίληψη μας
μεταξύ επευφημίας και αποδοκιμασίας.
Το αφηγηματικό ρήγμα μεταξύ εικόνας και ήχου λειτουργεί ως μηχανισμός
αποστασιοποίησης από συμβάσεις που αφορούν τη γραμμικότητα ή την χρονική
ακολουθία μεταξύ παρόντος και παρελθόντος.
Το έργο φιλοδοξεί να καταγραφεί ως χειρονομία παρέμβασης και επιχειρεί
να σχολιάσει τις κοινωνικές πρακτικές κατανάλωσης του θεάματος, το διφορούμενο
αξιακό φορτίο του χειροκροτήματος και τη λανθάνουσα επιτελεστική δυνατότητα του
θεατή – παρατηρητή ως ενεργά εμπλεκόμενου σε μια διαδικασία αποτίμησης –
συμμετοχής.
Clapping 1944 / clapping politics
2011, video
projection, sound, loop,
2011
